ΜΑΓΙΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΩΝΗ....(στείλτε μας με email τα δικά σας σχόλια για τα δρώμενα του καλοκαιριού και θα τα αναρτήσουμε...)

....Ηταν πράγματι από τις πιο όμορφες βραδιές του καλοκαιριού!!

Mάγεψε και φέτος ο Leo Winland και οι συνεργάτες του ένα εξαιρετικό κοινό στις 6 Αυγούστου 2009 στη βραδιά μουσικής στην Κορώνη Μεσσηνίας στην Παναγία Ελεήστρια απέναντι στο ολόγιομο "Αυγουστιάτικο Φεγγάρι''......

Αξιέπαινες τέτοιες πρωτοβουλίες...
Μπράβο στους διοργανωτές αυτής της όμορφης βραδιάς!!!

δ.κ.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009--ΛΑΒΑΜΕ...ΣΧΟΛΙΑ..ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ!!!

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡH

Δεν υπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους

Ο. Ελύτης

Ας σκεφτούμε ότι περπατάμε σε μια μεγαλούπολη χωρίς να βιαζόμαστε, στην Αθήνα ας πούμε, και ότι ανάμεσα στις ομοιόμορφες πολυκατοικίες ανακαλύπτουμε κάτι που σίγουρα το έχουμε δει άπειρες φορές, χωρίς όμως να το έχουμε ποτέ μας προσέξει: ένα ερείπιο, ένα μεταλλικό γλυπτό με τη μορφή ενός φανταστικού αρπακτικού πουλιού πάνω από το κεφάλι μας, ή μια εντοιχισμένη ντουλάπα με ένα ξεχασμένο παντελόνι μέσα, να χάσκει τρεις ορόφους ψηλότερα, απομεινάρι μιας από καιρό κατεδαφισμένης πολυκατοικίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αισθανθεί κανείς έστω ευφορία. Την ίδια θετική εντύπωση μας αφήνει κάθε τι απροσδόκητο, είτε είναι μαργαρίτα που φυτρώνει ανάμεσα στα πεζούλια του πεζοδρομίου, είτε ένα χρωματιστό φόρεμα ανάμεσα σε γκρίζα κοστούμια. Η έκπληξη, τις περισσότερες φορές η ευχαρίστησή μας, είναι δεδομένη, κι αυτό επειδή κάθε διαφορά (ή εκείνο που οι φιλόσοφοι ονομάζουν «διαφωρά»), κάθε παραλλαγή και παρέκκλιση από τον δεδομένο κανόνα που επιδιώκει την ομοιογένεια, κάθε εξαίρεση στην ομοιομορφία είναι τελικά μια προσομοίωση ζωτικότητας, αν όχι της ζωής. Υπάρχει στη φύση μια δύναμη που προσπαθεί να εξισώσει τα πράγματα, είτε είναι αυτό που οι φυσικοί ονομάζουν όσμωση, είτε είναι το κύμα που προσπαθεί να ισοπεδώσει τα κάστρα και τα λιμάνια που φτιάχνω με τα παιδιά μου στα Περούλια, για να τα εξομοιώσει με την υπόλοιπη αμμουδιά και να τα εξουδετερώσει. Το κάστρο στην άμμο είναι η εξαίρεση στη λεία και ομοιόμορφη αμμουδιά, και γι’ αυτό μια παρομοίωση ζωής.
Την αποθέωση της ανυπακοής στην ομοιομορφία εγώ τη βρίσκω στη γλώσσα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα συνώνυμα: δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς από στρουκτουραλιστική γλωσσολογία για να ξέρει κάτι το πολύ απλό, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν. Μονοπάτι, δημοσιά, καλντερίμι, σοκάκι, και κανένα τους δεν σημαίνει δρόμος ή δρομάκι· στενοχώρια, σαράκι, θλίψη, ντέρτι, καημός, νταλκάς, σεβντάς, σεκλέτι, ερωτική απογοήτευση, όλα αυτά τα κομμάτια γλώσσας είναι τόσο ίδια μεταξύ τους, όσο και ο πύργος της αστυνομίας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα με το σπίτι του παππού μου στο Χωματερό. Αν μαθαίνοντας κανείς ελληνικά σκοντάψει στη λέξη σοκάκι, θα ανατρέξει στο λεξικό: πολύ μικρός και στενός δρόμος, θα του πει το λεξικό Τριανταφυλλίδη. Αυτό που θα βρει στο λεξικό είναι το όνομα, όμως ο στενός δρόμος είναι ένα πράγμα, και το σοκάκι άλλο. Αυτήν την ποίηση που έχει το σοκάκι και τη διαφορά του σε σχέση με το υποτιθέμενο συνώνυμό του και τον λεξικολογικό ορισμό του, το δρομάκι, την παρομοιάζω με τη μαργαρίτα στις πλάκες του πεζοδρομίου. Είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι σαν δώρο, που μας χαρίζεται για να μας θυμίζει ότι υπάρχουν παντού διαφορές και ανομοιομορφίες, όμορφες ανυπακοές ως προς το όνομα. Ας ονομάσουμε λοιπόν χάρη την όμορφη ανυπακοή στο όνομα. Δρομάκι το όνομα, σοκάκι η χάρη.
«Is this the right way to Foinikous?» Ωραία, αυτοί είναι ξένοι, είδαν λίγα χιλιόμετρα πριν την πινακίδα: Foinikous έγραφε, Foinikous λένε κι αυτοί Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. «Yes, straight ahead». «Για Νέα Κορώνη καλά πάμε;» Και αυτοί ξένοι, κι ας μιλάνε ελληνικά. «Όλο ευθεία». Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι ξέρουν τα ονόματα των χωριών, με τη διαφορά ότι οι δεύτεροι έχουν καλύτερη προφορά και ξέρουν και να τα κλίνουν, οι δεύτεροι θα έλεγαν τουλάχιστον Φοινικούντα. Είναι σαν κι αυτούς που ανοίγουν το λεξικό και βρίσκουν τη σημασία του ονόματος. Σοκάκι=Δρομάκι. Και το όνομα του χωριού είναι όντως Νέα Κορώνη. Αλλά η χάρη του είναι άλλη: Καντιάνικα.
Το νεοελληνικό κράτος έχει μια ιστορία εκατόν ογδόντα ετών. Όμως, παρά το σεβαστό της ηλικίας του, φαίνεται ότι δεν έχει απαλλαγεί από αντανακλαστικά πρωτόγονων στην κυριολεξία φόβων. Κι επειδή φαίνεται ότι πολλοί φοβήθηκαν, άλλαξαν τα ονόματα στα κουδούνια, για σιγουριά: οπότε το Τζαΐζι έγινε Υάμεια, του Σαρατσά έγινε Χρυσοκελλαριά, η Ταβέρνα έγινε Φοινικούντα, του Γρύζη έγινε Ακριτοχώρι, οι Πανιάρες έγιναν Φαλάνθη, του Ρουμούσταφα έγινε Αδριανή, η Καντήρογλη έγινε Ποταμιά, η Τουρκόβρυση έγινε Κρυονέρι και η Τζαφέρογλη Ασσίνη, για να πάρουμε και κάτι από Σεφέρη. Ο φόβος όμως, αντίθετα με την προσοχή, είναι σχεδόν πάντοτε κακός σύμβουλος. Στην περίπτωσή μας, έχει βαλθεί να επιβάλει τα νέα, γυαλιστερά και ελληνοπρεπή ονόματα οπουδήποτε φαίνεται να φυτρώνουν εξαιρέσεις. Και να τους αφαιρέσει τη χάρη. Όνομα: Μικρολίμανο. Χάρη: Τουρκολίμανο. Όνομα: Λιμάνι Ζέας. Χάρη: Πασαλιμάνι. Όνομα: Αττικό Άλσος. Χάρη: Τουρκοβούνια. Το Γεντί Κουλέ δεν ξέρω πώς ονομάζεται.
Το όνομα το γράφει το λεξικό ή ο χάρτης, τη χάρη την ξέρει ο ντόπιος ή ο φυσικός ομιλητής. Και ο ντόπιος δεν θα ρωτούσε αν πηγαίνει καλά για τη Νέα Κορώνη, θα ρωτούσε αν πηγαίνει καλά για τα Καντιάνικα (δηλαδή δεν θα ρωτούσε, γιατί θα το ήξερε, και αν ρωτούσε, θα τον έστελνα από του Καλογερά, για πιο γρήγορα, και όχι από το Χαρακοποιό, για καψόνι). Δεν θα χρησιμοποιούσε το όνομα του χωριού, αλλά τη χάρη του. Η οποία μπορεί και επιβάλλεται με ανάλαφρη ευκολία όταν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα κάπως ειδικότερα: οι συγγενείς μας δεν είναι Φαλανθαίοι, είναι Πανιαραίοι. Οι ελιές δεν είναι Χρυσοκελλαραίες, είναι Σαρατσώτικες. Τα ψάρια δεν είναι Φοινικούντεια, είναι Ταβερναίικα. Γιατί η φυσική γλώσσα τείνει προς την ανυπακοή, τουλάχιστον όταν είναι όμορφη, και χρησιμοποιεί όχι το όνομα, αλλά τη χάρη.
Και το Χωματερό που ήταν πάντοτε Χωματερό; Είναι άχαρο; Και αν όχι, που είναι η χάρη του;
Ας κοιτάξουμε λοιπόν καλύτερα. Και αφού δεν βρίσκουμε κάτι ενδιαφέρον στην πινακίδα, ας πάμε στους κατοίκους του:
Ο μακαρίτης αδερφός του παππού μου που είχε το καφενείο λεγόταν Θανάσης Κοσμάς. Έτσι θα τον έψαχνε ο ταχυδρόμος. Οι υπόλοιποι θα γυρεύαμε τον Μουτσοθανάση ή θα πηγαίναμε για στραγάλια στον Μπαρμπασούλη. Ο αδερφός του, ο παππούς μου, είχε κι εκείνος το οικογενειακό πρόθεμα ως χάρη, Μουτσοκώστας, και την προσωπική, Καραβίδας. Για μπαρούτι και φυτίλι για τα βαρελότα το Πάσχα δεν πηγαίναμε στον Γιάννη Κωστολιά, πηγαίναμε στον Μπαρμπαγιαγκούλα. Απέναντί μας δεν μένει ο Χρήστος και ο Θοδωρής Θοδωρακόπουλος, αλλά ο Χρήστος ο Κομήτης και ο Ρόκος. Στο πρώην καφενείο του Μπαρμπασούλη και νυν Στέκι της Ελένης δεν αγορεύουν ο Τάκης Κυριόπουλος και ο Παναγιώτης (Πίτας) Κατσίβας, αλλά ο Μπαλασκάκος και ο Κληρονόμος. Στο ίδιο καφενείο έπιασα μια σύντομη κουβέντα όχι με τον Κώστα Μουτζούρη, αλλά με τον Κώστα τον Χαζοκούμπαρο, που όμως παλιότερα καθόταν στο καφενείο όχι του Μπαρμπατερτίπη, αλλά στου Μπέη. Το Χρυσό Μπουζούκι του χωριού δεν είναι ο Γιάννης Κατσίβας, αλλά ο Μπατσινίλας και ο πατέρας του δεν είναι ο Τάκης Κατσίβας, αλλά ο Μπλεμενάκος· και ο θείος μου Δημήτρης Κοσμάς, που δεν τον βλέπουμε συχνά επειδή πηγαίνει στη Χίο, είναι ο Χασαπάκος. Από τα μητρώα κρύβονται πολύ περισσότερες χάρες του Χωματερού: ο Προκομμένος, ο Μαρκάλλης, ο Κούκλος, η Κούκλα και τα Κουκλάκια, ο Μπουζάκος, ο Φατσούλας, η Τζούλια, ο Ρέμπελος, ο Ταψής, ο Κουρτσαούσης. Για τους γείτονές μας προς δυσμάς δεν ήμουν ποτέ σίγουρος αν το Κούκος είναι όνομα ή χάρη. Επίσης, όσο κι αν ρώτησα, δεν βρήκα τη χάρη του θείου μου και προέδρου του Συλλόγου του χωριού, Διονύση (Νιόνιου) Κοσμά, που μου ζήτησε «να γράψω κάτι για το χωριό». Φαίνεται ότι θα έχει κρυφές χάρες.
Όπως και το Χωματερό.

Κώστας Κοσμάς (ή Καραβιδάκι ή Κομπόστας)
Βερολίνο, Αύγουστος 2009

Y.Γ. Κώστα σ΄ευχαριστούμε για το χρόνο που αφιέρωσες για μας και για τα εύστοχα σχόλιά σου!!!

ΧΩΜΑΤΕΡΟ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009..

΄Παίζω και δημιουργώ άρα υπάρχω και ονειρεύομαι΄΄

Η βραδιά της 8ης Αυγούστου 2009 ήταν βραδιά δημιουργίας αφιερωμένη σ΄ όλους τους μικρούς μας φίλους, που βρέθηκαν στον προαύλιο του σχολείου του χωριού μας.

Το προαύλιο του σχολείου ξαναζωντάνεψε από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που έτρεξαν, γέλασαν ,έπαιξαν στην παιδική χαρά και δημιούργησαν.

Η κ. Δήμητρα Πετροπούλου , κεραμίστρια της σχολής εικαστικών του «Φάρις» βοήθησε να φτιάξουν με πηλό τα πουλιά του τόπου μας.
Τα παιδιά κατενθουσιάστηκαν και απέδειξαν με τα δημιουργήματά τους, ότι όταν τους δοθεί η ευκαιρία και αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη τα μικρά τους χεράκια φτιάχνουν αριστουργήματα.
Οι μικροί μας φίλοι παρακολούθησαν επίσης με ενδιαφέρον, την ίδια βραδιά, την μικρού μήκους ταινία
«Το σκιάχτρο» από το αντίστοιχο διήγημα της Σοφίας Φίλντιση σε σκηνοθεσία Βασίλη Ντούρου.
Ήταν μια βραδιά υπέροχη και για τα παιδιά που δημιούργησαν και για τους μεγάλους που θαύμασαν τις ικανότητές τους και το ταλέντο τους.

Ζαφειροπούλου-Μουντζούρη Μαρία
Δασκάλα-Γραμματέας του Συλλόγου

Y.Γ. Eυχαριστούμε την κ.Πετροπούλου και σένα Μαρία για τη συμβολή σου σ΄αυτήν την ξεχωριστή βραδιά στο χωριό μας!!

τολμήσαμε...μας στηρίξατε...τα καταφέραμε
….όταν ξεκινήσαμε δειλά-δειλά την προσπάθεια ανακαίνισης του ιατρείου ποτέ δεν περιμέναμε από τους ανθρώπους του χωριού μας και όχι μόνο τέτοια ανταπόκριση….
Σας ευχαριστούμε όλους από καρδιάς…μα περισσότερο ευχαριστούμε τους ηλικιωμένους του χωριού μας που από την σύνταξη των 300 ευρώ μας έδωσαν τη δύναμη και να σας παρουσιάσουμε με μεγάλη χαρά αυτό που τώρα βλέπετε…


Eυχαριστούμε τους ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό και μας στηρίζουν!!

Το ΔΣ του Συλλόγου

ΤΟ ''ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"..της καρδιάς μας!!!
Εντυπωσίασε το Μεσσηνιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο ένα διψασμένο κοινό στο Χωματερό Μεσσηνίας –τετρακοσίων θεατών-στα πλαίσια των πολιτιστικών δραστηριοτήτων του Συλλόγου μας με το έργο «Αυγουστιάτικο Φεγγάρι» του Τζών Πάτρικ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου.
Η βραδιά αυτή ήταν πρωτόγνωρη για το χωριό μας γιατί είναι η

πρώτη φορά που ένας τόσος μεγάλος θίασος με ένα σπουδαίο έργο έπαιξε σ΄ ένα χώρο τιμώντας τη βραδιά αυτή τον αείμνηστο πρόεδρό μας Τάσο Μισέρο που ήταν μέλος της Διοίκησης του Μ.Ε.Θ.
Ευχαριστούμε τους νέους- σε ηλικία – του ΜΕΘ που με τη λάμψη και τη ζωντάνια τους έδωσαν μια άλλη νότα σε τούτες τις Αυγουστιάτικες βραδιές στον τόπο μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πρόεδρο κ. Θεόδωρο Σινάνη που χάρις στην επιμονή του καταφέραμε να κερδίσουμε ένα στοίχημα ‘’το Μ.Ε.Θ. να παίξει στο Χωματερό΄΄ και να αποκτήσουμε με αυτόν τον τρόπο καινούργιους φίλους …
Ευχαριστούμε όλους του συντελεστές αυτής της παράστασης…
Είμαστε ευτυχείς που βάλλαμε ένα λιθαράκι- δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες- στη δημιουργία ενός θεατρικού χώρου στο σχολείο-ένα μικρό θέατρο-ικανοποιώντας έτσι και την επιθυμία του αείμνηστου Πρόεδρου μας Τάσου Μισέρου.
Είμαστε ακόμη τυχεροί και παράλληλα ευτυχείς που όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε σχέσεις αληθινής φιλίας με τους ανθρώπους του τόπου μας και με τους επαγγελματίες της περιοχής που με τη στήριξή τους καταφέραμε να πετύχουμε αυτό που στην αρχή μας φαινόταν δύσκολο.
Τους ευχαριστούμε όλους από καρδιάς…
Τη βραδιά αυτή του Αυγούστου βρέθηκαν μαζί μας ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής, το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ κ.Δημήτρης Στρατούλης, ο Νομαρχιακός Σύμβουλος Μεσσηνίας κ. Θανάσης Πετράκος με τις οικογένειές τους που μετά τη λήξη της βραδιάς μαζί με όλο το θίασο και τα μέλη του Συλλόγου δείπνησαν στο «ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ».
Ευχαριστούμε τους προέδρους όλων των πολιτιστικών Συλλόγων της περιοχής που βρέθηκαν μαζί μας τη βραδιά αυτή.
Ευχαριστούμε το Δημοτικό Σύμβουλο στου Δήμου Κορώνης κ.Γρηγόρη Ξαρχάκο, τα μέλη του Δ.Σ. της Κίνησης Ενεργών Πολιτών του Δήμου Κορώνης κ.Νίκο Βεργόπουλο και Κώστα Κυρκοριανό και όλους όσους βρέθηκαν μαζί μας τη βραδιά αυτή.
Ευχαριστούμε την κ.Σοφία Φίλντιση γραμματέα του ΜΕΘ για ότι κάνει για μας όλα τούτα τα χρόνια.
Ο Σύλλογός μας θα συνεχίσει το ίδιο δημιουργικά και πολιτιστικά με επίκεντρο το Δημοτικό σχολείο που ενώ δεν λειτουργεί εξακολουθεί να διδάσκει….
Χωματερό 4 Αυγούστου 2009
Το ΔΣ του Συλλόγου
Υ.Γ. Σας υπενθυμίζουμε ότι το πρόγραμμα του Συλλόγου θα συνεχιστεί :
το Σάββατο 8 Αυγούστου 2009 και ώρα 19.00 με τη βραδιά αφιερωμένη στα παιδιά
«Παίζω και δημιουργώ, άρα υπάρχω και ονειρεύομαι».
Τρίτη 11 Αυγούστου και ώρα 21.00 έναρξη της Κινηματογραφικής Λέσχης –Τάσος Μισέρος
με την ταινία «ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ!» με τη MERYL STREEP και τον PEERCE BROSNAN

….γιατί όταν θέλουμε…. μπορούμε!!

Το Σάββατο 1η Αυγούστου του 2009 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χωματερού έκανε την έναρξη των φετινών εκδηλώσεων του με την παρουσίαση της δικής του ιστοσελίδας. Η δημιουργία αυτής της ιστοσελίδας οφείλεται κατά κύριο λόγο στο μεράκι του προέδρου μας Διονύση Κοσμά, ο οποίος με τον ακάματο ζήλο που τον διακρίνει πάντα ανέλαβε την ευθύνη και δούλεψε πάνω από δυο χρόνια συγκεντρώνοντας το υλικό, ώστε ο Σύλλογός μας να απαντήσει στην δική του ηλεκτρονική διεύθυνση και να επικοινωνούν έτσι μαζί του οι απανταχού Χωματερίσιοι,…όχι μονο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Την παρουσίαση της ιστοσελίδας έκανε ο ίδιος ο πρόεδρος στο «ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ» αφού πρώτα ανακοίνωσε το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του Αυγούστου, στη συνέχεια παρουσίασε την ιστοσελίδα του συλλόγου προβάλλοντας αποσπάσματα από το site, τα κείμενα που συνοδεύουν τις θεματικές ενότητες που επιμελήθηκε η κ. Γιώτα Κατσίβα.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν ο Γραμματέας της Κίνησης Ενεργών Πολιτών του Δήμου Κορώνης κ. Κώστας Κυρκοριανός και ο Γραμματέας της Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Κορώνης κ. Γιάννης Ζουζούνης.
Τους ευχαριστούμε όπως ευχαριστούμε και όλους όσοι παραβρέθηκαν σ΄αυτή την εκδήλωση.
Πολύ μας χαροποίησε και μας συγκίνησε η πρωτοβουλία αυτή του προέδρου του Συλλόγου μας.
Γιατί βλέπουμε πώς η τόλμη ορισμένων ανθρώπων γίνεται έργο δημιουργία.
Γιατί έργο είναι η ανακαίνιση του σχολείου όπου στεγάζεται το ιατρείο, έργο είναι η μέριμνα για την εξοικονόμηση πόρων και τη σωστή συντήρηση του Γεωλογικού Μουσείου, έργο είναι η διαρκής προσπάθεια για την πολιτιστική αναβάθμιση του τόπου μας.
Και τώρα τούτο το εργαλείο της τεχνολογίας που σε περιδιαβαίνει άκοπα και γρήγορα στο χώρο της γνώσης, να συνδράμει, να προάγει, συνδέοντας την πολιτιστική παράδοση του χθες με την πραγματικότητα του σήμερα με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο.
Αξιέπαινες τέτοιου είδους προσπάθειες. Δείχνουν πως όταν θέλουμε μπορούμε. Μπορεί ο καθένας από μας να κάνει το ελάχιστο, και όλοι μαζί τούτο το ελάχιστο να το κάνουν μεγάλο, προσφορά δημιουργία.

Χωματερό 2 Αυγούστου 2009
Αντωνία Μπαγατέλα- Φιλόλογος
Μέλος του Συλλόγου